Rozdział 4 cz.1 "Czas na plan a"

Kolejne dni mijały jednakowym rytmem. 

Rano pobudka i krótki spacer z Dino, następnie szybki prysznic, śniadanie i biegiem na halę, gdzie przez kolejne kilka godzin ćwiczyłam z młodymi cheerleaderkami, które o dziwo zaakceptowały wszelkie zmiany, jakie wprowadziłam w ich poprzednim układzie.

- Krok w przód! Obrót! Ręce wyżej! Załóżcie jedną na drugą, mają się idealnie pokrywać. Teraz prawa noga w bok, lewa zgięta. Zataczacie lewą ręka koła. Dobrze, Klaudia. Sylwia większy rozkrok. Magda, wyżej ręka. Powrót! Dostawcie ręce i ułóżcie je wzdłuż tułowia.

Pierwsze treningi wyglądały dość nieudolnie z obu stron. Dziewczynom niezbyt podobał się pomysł zamiany klasycznego cheerleaderowania na hip-hopowy miks. Jednak z każdym kolejnym dniem coraz chętniej wykonywały moje polecenia.

-  Krążenie kolanami. Macie? Na trzy, czte – ry schodzimy w dół. Gotowe? Trzy, czte – ry!  Bardzo dobrze, teraz wracamy i to samo tylko jeszcze dołożymy krążenie prawym nadgarstkiem, o tak - powiedziałam prezentując wybrany ruch – Może być? Tak? To raz, dwa, trzy i teraz! Nogi dziewczyny! Pamiętajcie o pracy nóg!

Tak właśnie wyglądała większość czasu na treningach.

Nie powiem, szło nieźle, ale jednak osiągnęłyśmy to tylko i wyłącznie dzięki ciężkiej pracy. Kosztowało mnie to mnóstwo nerwów, cierpliwości, energii i pracy. Jednak efekt był zniewalający. Dziewczyny poczyniły naprawdę ogromne postępy od naszego pierwszego spotkania.

- Nie tak sztywno! Rozluźnijcie się trochę – podpowiadała naszym cheeleaderkom Karo.

Ale układ był już niemal perfekcyjnie dopracowany.  ( kliknij w celu zwizualizowania ) 

Często spędzałam na hali więcej czasu niż powinnam. Wszystko przez to, że gdy czas mojej pracy dobiegał końca, ja zostawałam po godzinach, by dopracować ruchy i ulepszyć układy, które następnie ćwiczyłam z Karo, która, jak stwierdziła, i tak nic lepszego do robienia nie miała.

Kończyłyśmy i zaczynałyśmy pracę mniej więcej tak samo jak siatkarze treningi. Pod halą często czekała już Monika, która wyciągała nas na pogaduchy lub goniła Kubiaka do domu.

No i chyba najważniejsze. Pamiętacie nasze piżama-party? Tego samego wieczora Patryk poprosił Teresę, czyli mamę Karo o rękę!

Nie mogłam w to uwierzyć, mój wujek miał ochotę się ustatkować. Szok i niedowierzanie. Temat ślubu na poważnie wisiał w powietrzu, a plany z nim związane krążyły w głowach wszystkich zainteresowanych tym tematem. Jednak jak na razie miały w nich pozostać i to na dłuższą chwilę.

Muszę przyznać, że coraz częstsze stawały się moje spotkania z Włochem, który co jakiś czas próbował mnie wyrwać na kawę, czy wspólny wieczór w klubie. Jeżeli mu się to nie udawało to mogłam być pewna, że do akcji wkroczy Karo. I…

Oczywiście, że nie mogłam się mylić.

Dziś wieczorem Karolina zaaranżowała nasze spotkanie. W sumie to miałam całą świtę przyzwoitek, no ale cóż, ważne, że nie byłam sama no i oczywiście, całe szczęście, nie można było tego nazwać randką.

Miałyśmy w planach wypad do jednego z klubów dyskotekowych. Monika planowała wyciągnąć Miśka, ten z kolei postanowił wziąć ze sobą paru kumpli no i grono się powiększyło i to znacznie.

Ponieważ miałam najwięcej rzeczy odpowiednich na tego typu okazje (czym z pewnością się chwaliła, gdyby nie poziom imprez, w których uczestniczyłam), dziewczyny wpadły kilka godzin wcześniej do Patryka, abyśmy miały wystarczająco dużo czasu na przygotowania.

Oczywiście zaczęłyśmy od dobrania odpowiednich ubrań.

Monika zdecydowała się na turkusową bluzkę z jednym rękawem, delikatnie opadającym na przedramię oraz czarną spódnicę od talii do połowy ud. Do tego klasyczne czarne szpilki, które ze sobą przyniosła oraz obowiązkowo długi naszyjnik z zawieszką w kształcie serca i długie wiszące kolczyki. Dodatkowo torebka na długim pasku w kolorze grafitu.

Karo wybrała granatową tunikę i leginsy. Na szyi zawiesiła krótki rzemyk i duże okrągłe kolczyki „wkręty”. Ponieważ miałyśmy ten sam rozmiar buta, pożyczyła moje czerwone szpilki z otwartymi przodami. Do tego obowiązkowo torebka kopertowa w barwach czerwieni. Choć do końca nie byłyśmy z Moniką przekonane co do butów, to efekt finałowy zamknął nam usta.

 Ja osobiście postawiłam na klasyczną obcisłą „małą czarną” bez ramiączek, długi metaliczny łańcuch z kilkoma zawieszkami, kolczyki kółka oraz wysokie czarne szpilki. No i kopertówkę w odcieniu szarości.  

Makijaże  były proste, ale i z nutką szału. Wszystkie postawiłyśmy na lekko zadymione oczy, nieco różu na policzkach oraz blade usta, jedynie Karo użyła krwistoczerwonej szminki. Monika włosy upięła w wysoki kok, grzywkę „wypuściła” na wolność, gdzieniegdzie wystawały jej pojedyncze kosmyki co wyglądało równie zjawiskowo co niedbale.

Karo potraktowała włosy lokówką i delikatnie spryskała je lakierem, ja natomiast moje, a raczej ich prawą część, upięłam wsuwkami z tyłu głowy. Resztę jedynie rozczesałam i delikatnie spryskałam lakierem. Nie potrzebowałam innych zabiegów, ponieważ moje włosy naturalnie układały się w delikatne fale.

Muszę przyznać, że wyglądałyśmy zjawiskowo. Kubiemu na widok Moniki, gdy już raczył się pojawić, by zabrać nas do klubu, zabrakło języka w gębie i stał przez chwilę kompletnie wybity z rzeczywistości.

- To jedziemy, czy będziesz się tak gapił?- zapytała Monia, a Kubi lekko speszony wymruczał coś pod nosem, po czym „spakował” nas do samochodu i tak wyruszyłyśmy podbijać świat.

W klubie panował huk i zgiełk, Misiek pewnym krokiem prowadził nas przez tłum, aż do stolika, przy którym siedzieli już Zbierski, Holmes, Bontje z żoną i oczywiście gwóźdź programu, czyli Matteo.

A, zapomniałabym o najważniejszym, wraz z chłopakami siedział również nowy znajomy Karo, Maciek. Był wysokim brunetem o ostrych rysach. Przy pozostałych wyglądał niezbyt okazale, był umięśniony, jednak jak można wyglądać na wysokiego i dobrze zbudowanego, gdy obok siedzą siatkarze, a jak wiadomo nie dość, że mają wysokość wieżowca to do tego zwykle są dość napakowani.

Niestety przyjaciółka nie raczyła o tym poinformować ani mnie ani Monikę, dlatego byłyśmy zdecydowanie zaskoczone jego obecnością.

Myślę, że zrobiła to celowo, miałabym wtedy pretekst, żeby odwrócić ich uwagę od swojej osoby. No i przede wszystkim wybrałybyśmy jej z Monią jakiś szalenie seksowny zestaw, który, jak przypuszczam, byłby według niej zbyt wyzywający jak na dwudziestolatkę.

Wróćmy jednak do sedna sprawy, czyli Włocha. Wyglądał… zniewalająco. Jego czarna koszula doskonale się na nim prezentowała, idealnie dopasowując się do ciała Włocha.

Przeczuwałam, że tak właśnie będzie, dlatego właśnie wyglądałam tak, jak prezentowałyśmy się wszystkie, czyli zjawiskowo.  Potwierdzeniem tego było zachowanie Matteo, który podczas powitania zdawał się zapomnieć przysłowiowego języka w gębie. Zdołał jedynie wymruczeć kilka słów na powitanie, co szczerze mnie usatysfakcjonowało.  

Nie trzeba było długo czekać, aby ruszyć w tango. Już po pięciu minutach podbijaliśmy parkiet. Misiek nie spuszczał wzroku z Moniki. Zabijał nim każdego faceta, który ośmielił się tańczyć z jego dziewczyną.

Co do mnie i Karo to bawiłyśmy się bajecznie. Zdobyłyśmy niewielką grupę adoratorów.  Na pierwszy ogień jednak poszedł Radek Zbierski, który nie tracił czasu i właściwie od razu poprosił mnie do tańca. Ruszał się niesamowicie, a wyglądał też nieźle, cały czas prowadził. Lubiłam, gdy to facet przejmował inicjatywę.

Wokół było pełno alkoholu, jednak ja udawałam, że go nie widzę, unikałam go jak ognia, pamiętając zakrapiane imprezy we wrocławskich akademikach, których nieraz byłam uczestniczką. Nie napawało mnie to dumą, a co więcej obawą, że może się to powtórzyć.

 Wyglądałyśmy dość prowokująco, nie powiem, żeby to nie było zamierzone, wręcz przeciwnie. Miało to zmotywować pewnego przystojniaka do działania. Czy się udało? Z całą pewnością mogłam powiedzieć, że tak, gdy wreszcie poczułam przeszywający dreszcz, jaki przeszedł moje ciało pod wpływem dotyku Włocha, obejmującego mnie w talii i szepczącego do ucha uwodzicielskie:

- Odbijany… 

c.d.n.

***

1. Wiem wiem... Miało być w całości, jednak rozdział wyszedł mi dość długi, a w końcówce wciąż coś mi nie pasuje i nie umiem dojść do tego co... Mam nadzieję, że wybaczycie ;]
2. Nie cierpię, gdy jest ładnie, słodko i kolorowo, a wokół biegają jednorożce, więc mam plan, który trochę skomplikuje Majce życie, jednak jestem okropnym człowiekiem i jeszcze mi mało. Tu moje pytanie: Co ma się wydarzyć w życiu Majki? Może pomysł przypadnie mi do gustu i zasugeruję się nim w pisaniu kolejnych rozdziałów ;]
3. Wolicie czekać dłużej i otrzymywać rozdziały w całości, a może raczej krócej i czytać je na raty po średnio 1100 słów, czyli w obecnej formie?
4. No i najważniejsze. Czy sposób wizualizacji układów Wam odpowiada? Niestety to jedyne co przyszło mi do głowy w tej kwestii ...
To by było na tyle. Mam nadzieję, że wytrzymacie ze mną do końca ;]
Pozdrawiam i liczę na Wasze komentarze!