Rozdział 2 cz.2 "Nowi znajomi i wielki początek"

- Patryk! – zawołam, gdy odwrócił się na pięcie i zaczął uciekać przede mną dookoła boiska. – Patryk! - krzyknęłam po raz drugi, a on przyspieszył.

Wiedział, że ja nie odważę się przebiec przez środek boiska, gdzie trwał mecz. Zrobiło się z tego niezłe przedstawienie. Biegałam za Patrykiem dookoła, wołając go, ten zdawał się dobrze bawić, bo roześmiany przybijał piątki zawodnikom, którzy rozbawieni przerwali grę i teraz przyglądali się moim zmaganiom.

Po jakiś pięciu minutach byłam już mocno poirytowana i zmęczona. Miałam dość i obiecałam sobie, że jak już go złapie to odechce się temu staruszkowi takich numerów.

- Majusia? Ty przypadkiem nie wzdychałaś niedawno do tych panów? – zawołał, a ja miałam ochotę przywalić my jedną z piłek leżących w koszu.

Wreszcie miarka się przebrała. Mógł mówić sobie co chciał, ale o moich echach i achach do plakatów z siatkarzami? Nie, to było coś niewybaczalnego, a już szczególnie, że byłam wtedy szaloną nastolatką.

- A co? Chciałbyś mieć może siatkarza w rodzinie? – krzyknęłam ironicznie, robiąc dobra minę do złej gry.

Przebiegłam pomiędzy zawodnikami i rzuciłam się na Patryka, a on z hukiem padł na posadzkę przy akompaniamencie śmiechów drużyny. Wydałam z siebie triumfalny okrzyk, odbierając mu klucze.

Zadowolona wstałam i otrzepałam się, po czym dołączyłam do zapłakanej ze śmiechu Karo. Po drodze kilku zawodników uścisnęło moja dłoń w geście uznania. Jeden z nich był wysokim brunetem. Głębia jego oczu pochłonęła mnie na chwilę. Gdybym w porę się nie opamiętała, teraz zapewne leżałabym z miękkimi nogami na posadzce. Siatkarz posłał mi delikatny uśmiech, a ja odwzajemniłam gest.

Nie powiem było to bardzo przyjemne doświadczenie. Wychodząc, obróciłam się na pięcie i pokazałam Patrykowi język. Powinien pomyśleć o kupnie jakiegoś jedzenia dla siebie na kolacje, o gotowym posiłku może zapomnieć. Dino będzie pilnował lodówki.

- On tak zawsze? – zapytałam Karo.

- Wierz mi, za każdym razem, gdy są razem z moją mamą mam wrażenie, że widzę parę nastolatków. – stwierdziła, uśmiechając się jednoznacznie.

- Wiedziałam, że coś jest na rzeczy! – zawołałam i obie roześmiałyśmy się głośno.

Szłyśmy razem okrężną drogą. Rozmawiałyśmy o wszystkim i o niczym.  Nie obyło się bez tematów tabu, zarówno dla mnie, jak i dla niej.

Opowiedziałam jej o mojej mamie. Nie było mi łatwo, ale Karo miała w sobie coś takiego, że wiedziałam, iż mogę jej zaufać. Także ona postanowiła opowiedzieć mi nieco o swojej rodzicielce.

Przyznam szczerze, że ciekawiło mnie to bardzo, głównie ze względu na Patryka.

- Moja mama urodziła mnie jeszcze w liceum. Jest o rok starsza od Patryka. Wiem, że z powodu ciąży zawaliła rok i potem chodziła z nim do klasy. Twój wujek jest dla mnie jak ojciec. Znam go całe swoje życie. I myślę, że powinni wreszcie wziąć ten cholerny ślub i postarać się o jakiegoś bobasa, bo ja za niedługo zwariuje z nadopiekuńczością mojej matki. Ta dwójka ma za sobą tyle niepowodzeń, że po prostu zasługują na odrobine szczęścia - powiedziała Karo.

Wylała wszystkie swoje żale i widocznie jej ulżyło, bo, gdy skończyła mówić, wypuściła głośno powietrze z płuc.

Miała rację, Patryk zasługiwał na szczęście. Był wspaniałym facetem. Mimo, że dziś doprowadził mnie do wręcz morderczego szału. I przysięgam, że gdyby nie fakt, iż na hali byli inni ludzie, zginąłby śmiercią tragiczną.

Gdy doszłyśmy do mieszkania, a ja otworzyłam drzwi, Dino wypadł ze środka i zaczął obwąchiwać Karo. Jeszcze chwila a dziewczyna skończyłaby na efektownym upadku ze schodów.

- Dino! - skarciłam pupila, a ten wyraźnie niezadowolony z mojej reakcji, wszedł do swojego koszyka ze spuszczonym ogonem i obrażoną mordką.

Szybko się przebrałam i wyszłyśmy z małym szatanem, który na widok smyczy zapomniał o byciu obrażonym, na spacer, opracowując po drodze plan przekonania Patryka i mamy Karo do sformalizowania ich związku.

Nie mogłam uwierzyć, że znają się od liceum i nie dość tego są para od dziesięciu lat, to nawet nie próbowali zamieszkać razem. Jak dla mnie było to co najmniej dziwne.

To nie było absolutnie w moim stylu mieszać się w cudze życie, ale jeżeli mój wujek, stary kawaler, miał się wreszcie ustabilizować, to ja byłam jak najbardziej za.

Siedziałyśmy z Karo na ławce i bawiłyśmy się w najlepsze. Szkicowałyśmy, a w zasadzie to Karolina szkicowała, twarze jej ewentualnego przyrodniego rodzeństwa. Trzeba było przyznać, że miała talent. Jej szkice prezentowały się niesamowicie.

Dowiedziałam się, że od października zaczyna studia na wydziale architektury oraz staż w firmie. Dlatego to były jej dwa ostatnie miesiące w Jastrzębiu. Siedziałyśmy i rozmawiałyśmy w najlepsze, gdy niebawem dołączyła do nas kolejna osóbka.

- Cześć Karo - usłyszałyśmy za sobą.

- Monika! Cześć! Myślałam, że razem z Michałem jesteście jeszcze na wakacjach - odpowiedziała moja towarzyszka. 

***

Witam! 

Oto kolejna część rozdziału drugiego.

Informacja pierwsza. Bardzo mi miło, że wzrasta ilość czytelniczek, co widać nie tylko po wrastającej ilości komentarzy, ale i szybko rosnących statystykach. Dziękuję Wam bardzo!

Informacja druga. W przyszłym tygodniu ukaże się ostatnia część rozdziału drugiego i od tego momentu notki ukazywać się będą nieregularnie, jednak obiecuje, że będą dłuższe. 

Informacja trzecia. Oglądałam turniej Strzelczyka w Rzeszowie i jeżeli chodzi o cheerleaderki z mojego opowiadania, one nie będą tańczyć tak samo chaotycznie, jak te wczoraj. To było chaotyczne i kompletnie niedopracowane i dlatego obiecuję, że spróbuję zobrazować treningi itp. tak, abyście nie musiały kojarzyć fikcyjnego występu z tym prawdziwym :)

Informacja czwarta i ostatnia. Zapraszam na mojego drugiego bloga z poezją :) Link znajdziecie tu, ale ostrzegam jest to poezja^^

To by było na tyle! 

Jeszcze raz dziękuję. Pozdrawiam gorąco i do usłyszenia!