Rozdział 3 cz. 2 "Powracająca przeszłość"

Otarłam łzy i wtedy znów zobaczyłam jego. Był inny. Wyróżniał się wśród reszty trenujących siatkarzy. Widziałam w nim swoją dawno utraconą pasję. To był tylko trening, ale on z zaangażowaniem walczył o każdą piłkę. Razem z Kubiakiem śmiali się i czasem wygłupiali. Wyczuwałam w jego zachowaniu odrobinę niepewności. Było w nim coś takiego… Przyciągał mój wzrok. Nie mogłam oderwać oczu.

Wtedy nagle coś pękło. Blokada, która nie dawała mi wrócić zniknęła. Doznałam olśnienia. Poczułam się lekka jak nigdy wcześniej. Myśli układały mi się w dawny schemat. W głowie zamiast chaosu, który towarzyszył mi nieustannie od roku, miałam idealny porządek.

Nagle już wiedziałam co robić.

Wróciłam na salkę i szybko podłączyłam telefon do wieży. Wybrałam moją ulubioną piosenkę, do której tańczyłam podczas egzaminów choreograficznych. Zebrałam myśli i wypuściłam je z siebie płynnymi ruchami, wykonując swój popisowy układ.

Piosenką było stare dobre „Low” Flo-Ridy.  Może nie należała ona do hitów, ale dla mnie była idealna. W jej rytmach można było wykorzystać cały taneczny potencjał. 

- Słuchajcie uważnie, bo drugi raz tego nie powtórzę, pewnie dlatego, że zapomnę - powiedziałam, gdy muzyka się skończyła, a ja wreszcie udowodniłam sobie, iż nadal posiadam choć krztę talentu. Dziewczyny zaśmiały się pod nosem – Wiem, że większość z was podejdzie do tego sceptycznie, ale w cheeleaderstwie  potrzeba odrobiny świeżości. Dlatego proponuje dodanie elementów hip-hopu – zakończyłam.
- Nie chodzi mi o całkowitą zmianę stylu, po prostu wierzę, że razem możemy stworzyć coś innego, nowego. Wybić się z utartych schematów - dodałam.

Po minach zgromadzonych widziałam, że większość podchodzi do mojego pomysły z dystansem. Wiedziałam, że nie będzie łatwo, ale czułam w tych dziewczynach wielki potencjał.

- No dobrze, koniec obijania się. Proponuję, żebyście nauczyły się układu, który zaprezentowałam przed chwilą. Zobaczymy, jak wam wyjdzie. Jeżeli dacie z siebie wszystko, to może się udać. Wierzcie mi, że mieszając kilka stylów zrobicie większe wrażenie na sędziach, a z tego co powiedziała mi Karo macie zamiar wygrać konkurs.

Moja tajna bron poszła w ruch. Zagrać na emocjach i ambicjach. To zawsze działało i z tego co zauważyłam, udało się i tym razem. Wszyscy reagują tak samo na hasło: zwiększone szanse.

Kolejne dwie godziny zajęło mi uczenie układu, ale muszę przyznać, że dziewczynom szło całkiem nieźle, a nawet lepiej. W miarę, jak mijał czas, coraz chętniej poznawały kolejne kroki.

Przyznam się, że miałam dość po godzinie. Kosztowało mnie  to więcej energii niż przypuszczałam. Brak ruchu i paczki wypalonych papierosów zrobiły swoje. Trening opuściłam zadowolona z siebie.

Razem z Karo udałyśmy się do wyjścia, gdzie na Kubiaka czekała już Monika, którą szczerze polubiłam, nie była pustą „laską”. Miała w sobie tyle ciepła i życzliwości, że spokojnie mogłaby nią obdarować całe miasto.

- Czy mi się wydaje, czy wasz trening miał się kończyć godzinę temu?- spytała zdziwiona naszym widokiem.

- Z tego co wiem tak, ale to są perfekcjonistki kochanie, nie skończą puki wszystko nie będzie idealnie - usłyszałyśmy za sobą.

Oczywiście był to nie kto inny jak Kubi, za którym szli również Łasko (dla tych, którzy siatkówka się nie interesują: Michał Łasko atakujący i kapitan Jastrzębskiego Węgla, Włoch o polskich korzeniach) i Martino.

- Bardzo śmieszne - odparła Karo, pokazując przyjmującemu język.

Ten nie przejął się zbytnio i przywitał się czule ze swoją dziewczyną.

- Jest jedna rzecz, która nie daje mi spokoju. Co tak właściwie ci się stało? Biegłaś, jakbyś przed kimś uciekała, aż się kurzyło - zwrócił się do mnie. W jego głosie usłyszałam troskę, martwił się? Znamy się przecież dopiero dwa góra trzy tygodnie.

- To dłuższa historia… - odpowiedziałam lekko speszona. Nie sądziłam, że ktokolwiek zauważył moje łzy, a patrząc na minę Michała wiedziałam już, że moje nadzieje były złudne.

Jedynie Karo dobrze znała powód, dla którego opuściłam salkę w tak zastraszającym tempie.

- Mam pomysł!- zawołała Monika – Zróbmy sobie babski wieczór! Wreszcie będziemy miały okazje porządnie się poznać. Tylko my trzy zero facetów - dodała, patrząc jednoznacznie na Miśka.

- A ja niby gdzie mam się podziać? Bo wyraźnie mi sugerujesz, że mam się wynieść! - oburzył się Kubiak i zrobił minę obrażonego szczeniaka, czyli dokładnie taka samą, jaką robił zawsze Dino.

- Spytaj kolegów, może cię przenocują. Może Damian? - zasugerowała mu jego dziewczyna.

- Jego mieszkanie jest jak wysypisko śmieci! A tak właściwie to czemu ja mam wam ustępować? – oburzył się ponownie.

- Przyzwyczajaj się. Z kobietami nie wygrasz. To odwieczne prawo natury - powiedział mu Łasko, poklepując po plecach, po czym wsiadł do samochodu i odjechał. Kto mógł o tym wiedzieć lepiej niż sam kapitan.

- Przykro mi Misiu, ale on ma racje – powiedziała sarkastycznie Monika, uśmiechając się zalotnie.

- Chyba mam pewien pomysł - powiedziałam i zaczęłam rozglądając się po okolicy w poszukiwaniu pewnego przystojnego Włocha.

- Matteo! - zawołałam, gdy już zauważyłam go niedaleko wyjścia.
Podbiegłam do niego, pośród zszokowanych i zaintrygowanych min Moniki, Karo, a już najlepszy wyraz twarzy prezentował Kubiak.

- Mam problem - zaczęłam.

- W takim razie słucham, może będę w stanie pomóc - odpowiedział uśmiechając się serdecznie.

- Musimy pozbyć się Kubiaka na jedną noc i zastanawia mnie, czy mógłbyś pozbawić nas tego kłopotu.

Spojrzałam spod rzęs na Włocha. Ten zdawał się być lekko zaintrygowany.

- A co dostanę w zamian? - spytał, ale ja już wiedziałam, że się zgadza.

- A co byś chciał? - zapytałam przygryzając dolną wargę, dobrze wiedziałam o co poprosi, w końcu jeszcze miesiąc temu byłam królowa flirtu! 

- Numer telefonu mi wystarczy - odpowiedział zadowolony.

Gdy już przedyktowałam swój numer Włochowi, ten z uśmiechem powiedział, że Kubiak może przyjść, o której mu będzie pasowało. Kanapa czeka.

Zadowolona z siebie wróciłam do grupki stojącej zaraz przy wyjeździe grupki. Wszyscy patrzyli na mnie z niedowierzaniem.

- Poczekaj… Sama z własnej, nieprzymuszonej woli podeszłaś do Matteo? Nie wierze… - powiedziała Karo.

- A ja nie wierze, że za nocleg Michała, zażyczył sobie jedynie numer telefonu. – stwierdziłam.

Przypuszczałam, że zareagują zdziwieniem i tak też było. Nie powiem, zgrywałam się. Udawałam wyluzowaną, a tak nie było. W końcu kosztowało mnie to więcej nerwów niż skok na bungee.

W końcu jednak każde z nas poszło w swoja stronę.

Karo miała przyjść po mnie około godziny dziewiętnastej i zaprowadzić do Moniki. Przyznam się, że sama raczej bym nie trafiła.

Wróciłam do domu.

Po tym co stało się dzisiaj już wiedziałam, że jestem na to gotowa. Wzięłam do ręki telefon i wybrałam ten jeden numer. Długie dźwięki sprawiały, że chwila stała się wiecznością.

- Michał Liszewski. Słucham…- wzięłam głęboki wdech. Serce biło mi jak szalone.

- Cześć tato – powiedziałam.

Ręce trzęsły mi się tak, że ledwo co byłam w stanie utrzymać komórkę w dłoni.

- Majka? Coś się stało? – zapytał zaniepokojony. W jego glosie mogłam wyczuć nutkę niepewności.

Szczerze, nie dziwiłam mu się. Sama nie wiedziałabym jak zareagować, gdyby to on dzwonił do mnie.

- Nie tato, wszystko w porządku. Ja… Ja po prostu chciałam cię przeprosić. Wiem, że zawsze zachowywałam się jak niewdzięczna gówniara. Tato ja tak nie chce dłużej. Zawsze byłeś przy mnie, a ja? Zostawiłam cię z tym wszystkim. To było egoistyczne, teraz to wiem, ja przepraszam cię tato – mówiłam i czułam jak po policzkach spływają mi łzy. – Tęsknię tato…

- Ja też córciu…

To była szczera rozmowa. Długa, wyczerpująca. Takiej właśnie potrzebowałam. Musiałam wyrzucić z siebie wszystko. Łatwiej było mi zrobić to przez telefon. Mogłam spokojnie powiedzieć wszystko co gryzło mnie przez kilka ostatnich lat.

Tata nie tylko słuchał, ale tak jak ja przyznał się do błędów. To była jedna z najcięższych rozmów w moim życiu.

Po trzech godzinach wreszcie skończyliśmy. Każde z nas było zadowolone z przebiegu rozmowy. Pod koniec już nawet żartowaliśmy jak za dawnych lat, gdy mama jeszcze żyła.

Marcin również przyłączył się do rozmowy. Był szczęśliwy, że w końcu pogodziłam się z ojcem. Co więcej oznajmił mi, że przyjeżdża w następny weekend razem z tatą do Jastrzębia.

Byłam pełna optymizmu. Nagle poczułam tą falę uczuć, która zalała moje ciało. Znałam aż za dobrze ten delikatny dreszcz przebiegający przez moje dłonie.

Uśmiechnęłam się do siebie. Wena…

Usiadłam na łóżku i wyciągnęłam niewielkiej wielkości czarny notesik. Otworzyłam go na pierwszej wolnej stronie i zaczęłam pisać.

Moja ręka znaczyła papier płynnymi ruchami. Delikatny zarys słów. Literki wijące się między kratkami. Czułam, jak wszystkie negatywne emocje opuszczają moje ciało wraz z każdym kolejnym ruchem.

Po godzinie moje dzieło było gotowe, a ja czułam się jak nowo narodzona.

„…Choćby armatą upokorzeń cię zalali,

ty niezłomny staniesz im naprzeciw,

wystawiając swoje ciało na kule…”

Może nie był to szczyt formy, jednak czułam się wyzwolona. Odkąd pamiętam to właśnie pisanie uwalniało wszystkie głęboko schowane żale, smutki, negatywne emocje.

Tym razem również się nie zawiodłam. Efekt był taki, jaki zakładałam, że będzie. Czułam ogromną ulgę. Czułam, że jestem wolna… Jak ptak, otworzyłam drzwi klatkli, znajdując dawno zgubiony klucz i wreszcie wyswobodzona mogę latać. 

Niedługo po tym jak skończyłam, przyszła Karo i to nie sama.

Razem z nią przyszłą jej matka. Jestem dużą dziewczynką i od razu dodałam sobie dwa do dwóch. Byłyśmy z Karo niemal pewne, że razem z Patrykiem chcieli wykorzystać naszą nieobecność.

Moją podejrzliwość wzbudziło zachowanie wujka, który wydawał się być strasznie zdenerwowany. Chodził z kąta w kąt. On coś planował, jednak za żadne skarby świata nie miał zamiaru zdradzić mi powodu swojego zdenerwowania.

Postanowiłam nie zawracać sobie głowy Patrykiem. Miałam spędzić miły wieczór i noc w towarzystwie Karo i Moniki. Wolałam nie snuć dalszych domysłów. Mogłoby się to skończyć tym, iż moje myśli cały czas krążyłyby wokół tej dwójki.

Nie czekając dłużej, razem z Karoliną opuściłyśmy mieszkanie i szybkim krokiem ruszyłyśmy do Moniki. Po drodze plotkowałyśmy o „Kubiakowej” parze. Był to dość zabawny temat.

Gdy już doszłyśmy na miejsce  powitała nas roześmiana Monika. Dziewczyna wręcz wypchnęła zdezorientowanego Michała za próg mieszkania.

- No już kochanie, papa – mówiła, gdy delikatnym ruchem ręki „wymiatała” Miśka z ich wspólnego gniazdka.

Gdy już wraz z Karo przecisnęłyśmy nasze tyłki przez niewielką szparę, Monika życzyła Michałowi miłej zabawy z Matteo i zatrzasnęła mu drzwi przed nosem.

- To co dziewczyny? Zaczynamy? – zapytała.

Odpowiedź była tylko jedna.

I tak właśnie zaliczyłam swoje pierwsze od dłuższego czasu piżama-party. Co robiłyśmy? To chyba oczywiste. Plotki, filmy, przebieranki, eksperymenty z makijażem i fryzurami.

Wszystko zdawało się być w starym dobrym porządku. Wracałam dawna „ja”. Może nie wszystko było aż tak kolorowe, ale to są właśnie te rzeczy, które chciałabym zapamiętać, bo to TE chwile przypomniały mi co to znaczy żyć.

Teraz byłam pewna, że dostałam kolejną szansę. Pytanie brzmiało, czy uda mi się ją wykorzystać… 

***
No i wkońcu zebrałam sie do kupy i udało mi się coś napisać.
Jeżeli ktokolwiek czekał przepraszam, ale przyznam szczerze, że ostatnimi czasy dostałam mocno po tyłku i całkowicie straciłam zapał i wszystkioe pomysły.
Teraz postanawiam wrócić i mam szczerą nadzieję, że uda mi się dokończyć to opowiadanie ;]
Jednakże jest jeden warunek dla którego to zrobię. Mianowicie musze miec dla kogo pisać, bo szczerzepowiedziawszy jest to największa motywacja dla mnie.
Do napisania!